|
ΕΝΩΣΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΩΝ
ΜΕΣΗΣ |
Ζάκυνθος 25/11/2024 |
||
|
ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΖΑΚΥΝΘΟΥ
(Ε.Λ.Μ.Ε.Ζ.) |
Αρ. Πρωτ.: 116 |
||
|
Πληροφορίες |
: |
Προβής Φώτης |
ΠΡΟΣ: Σχολεία
Β/θμιας Εκπ/σης |
|
: |
6978936176 |
Κοιν: ΜΜΕ |
|
|
Site |
: |
||
|
e-mail |
: |
||
ΘΕΜΑ: «Ανακήρυξη από τον ΟΗΕ της 29ης
Νοέμβρη ως Διεθνούς Ημέρας Αλληλεγγύης προς τον Παλαιστινιακό λαό-Μήνυμα του ΓΓ του ΟΗΕ»
Εδώ και πάνω από ένα χρόνο η
ανθρωπότητα γίνεται μάρτυρας της γενοκτονίας του Παλαιστινιακού λαού από το
κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ, του οποίου μάλιστα η πολιτική ηγεσία βαρύνεται με
ένταλμα σύλληψης με την κατηγορία της διάπραξης εγκλημάτων πολέμου και
εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας.
Το ΔΣ της ΕΛΜΕ Ζακύνθου εκφράζοντας
την αλληλεγγύη του στον Παλαιστινιακό λαό ο οποίος πέφτει θύμα γενοκτονίας με πάνω από 40.000 θύματα μέσα σε
ένα χρόνο εκ των οποίων πάνω από 18.000 παιδιά καλεί τους συναδέλφους να
αξιοποιήσουν την 29 Νοέμβρη που έχει ανακηρυχθεί από τον ΟΗΕ «Διεθνής Ημέρα
Αλληλεγγύης προς τον Παλαιστινιακό λαό» και να ανοίξουν το θέμα της γενοκτονίας
του Παλαιστινιακού λαού υλοποιώντας συγκεκριμένες δράσεις, όπως:
1. ανάγνωση
του μηνύματος του ΓΓ του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες με αφορμή την Διεθνή Ημέρα
Αλληλεγγύης προς τον Παλαιστινιακό λαό (το μήνυμα επισυνάπτεται σε ξεχωριστό
αρχείο, διαθέσιμο και εδώ)
και συζήτηση με τους μαθητές μας:
2. Ανάγνωση
ποιημάτων για την
Παλαιστίνη (επισυναπτόμενο αρχείο)
3. Ζωγραφιές ή άλλες καλλιτεχνικές δημιουργίες
4. Προβολή ταινιών-ντοκιμαντέρ:
a.
«Ισμαήλ»
https://www.youtube.com/watch?v=lePx19UzHb4
b.
«Unwelcomed»https://www.youtube.com/watch?v=1HzCMpvqw1s&list=PLtfceKnfn-MCvihp437fOqKdvjQ7hViTq&index=13
c.
«Obaida»https://www.youtube.com/watch?v=JjAsFhYOwGc&list=PLtfceKnfn-MCvihp437fOqKdvjQ7hViTq&index=15
d. «Today
they took my son» https://www.youtube.com/watch?v=fMuFEoYuBzA
e.
«So they know we existed» https://www.youtube.com/watch?v=4P_L_088Diw&list=PLtfceKnfn-MCvihp437fOqKdvjQ7hViTq&index=21
(Ακολουθούν το μήνυμα του ΓΓ του ΟΗΕ
κ. Αντόνιο Γκουτέρες και προτεινόμενα ποιήματα)
29 Νοεμβρίου – Διεθνής Ημέρα Αλληλεγγύης προς τον
Παλαιστινιακό Λαό: Μήνυμα του Αντόνιο Γκουτέρες, Γενικού
Γραμματέα του ΟΗΕ
Η
φετινή Διεθνής Ημέρα
Αλληλεγγύης προς τον Παλαιστινιακό Λαό πραγματοποιείται σε
περίοδο αναστάτωσης, ταραχών και ταλαιπωρίας.
Ο
δεκαετής παλαιστινιακός αγώνας για αυτοδιάθεση, ανεξαρτησία και αξιοπρέπεια
αντιμετωπίζει πολυάριθμα εμπόδια, όπως η συνεχιζόμενη στρατιωτική κατοχή
παλαιστινιακού εδάφους, η συνεχιζόμενη βία και η παρότρυνση, η συνέχιση της
εγκατάστασης και επέκτασης του οικισμού, βαθιά αβεβαιότητα σχετικά με την
ειρηνευτική διαδικασία και επιδεινώνοντας τις ανθρωπιστικές και οικονομικές
συνθήκες, ιδιαίτερα στη Γάζα.
Η Υπηρεσία Αρωγής και Έργων των Ηνωμένων Εθνών (UNRWA)
παρέχει απαραίτητες υπηρεσίες και χρειάζεται την πλήρη υποστήριξή μας.
Καλώ
το Ισραήλ, την Παλαιστίνη και όλους τους άλλους να επηρεάσουν την αποκατάσταση
της υπόσχεσης και της βιωσιμότητας της λύσης των δύο κρατών που βασίζεται σε
δύο κράτη που ζουν δίπλα δίπλα με ειρήνη, αρμονία και εντός ασφαλών και
αναγνωρισμένων συνόρων, με την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα και των δύο.
Ας
επιβεβαιώσουμε τη δέσμευσή μας να υποστηρίξουμε τα δικαιώματα του παλαιστινιακού
λαού και να οικοδομήσουμε ένα μέλλον ειρήνης, δικαιοσύνης, ασφάλειας και
αξιοπρέπειας για τους Παλαιστίνιους και τους Ισραηλινούς.
Ταυτότητα
(του Μαχμούντ Νταρουίς)
Γράψε.
Είμαι Άραβας.
Αριθμός ταυτότητος: 50.000
Τα παιδιά μου είναι οχτώ
Το ένατο θα ΄ρθει μετά από
το καλοκαίρι.
Θυμώνεις;
……………….
Γράψε.
Είμαι Άραβας.
Δουλεύω με τ΄ αδέλφια μου
του μόχθου σ’ ένα νταμάρι
τα παιδιά μου είναι οκτώ
τραβάω από την πέτρα
τα ρούχα, το ψωμί και τα
βιβλία τους, αλλά
στην πόρτα σου δε
ζητιανεύω
Θυμώνεις;
………………
Γράψε.
Είμαι Άραβας.
Όνομα δίχως τίτλο
υπομονετικός
σ’ ένα τόπο που βράζει,
οι ρίζες μου
αγκυροβόλησαν
πριν απ’ τη γέννηση του
χρόνου
πριν απ’ των αιώνων το
ξετύλιγμα
πριν από τις ελιές κι από
τα κυπαρίσσια
και πριν φυτρώσει το
χορτάρι.
Ο πατέρας μου
απ’ τη φαμίλια είναι τ’
αλετριού
ο παππούς μου
αγρότης δίχως αξίωμα,
το σπίτι μου καλύβα από
καλάμια.
Όνομα είμαι δίχως τίτλο.
………………..
Γράψε.
Είμαι Άραβας.
Το χρώμα των μαλλιών μου
είναι μαύρο
το χρώμα των ματιών μου
καστανό.
Τα ιδιαίτερα
χαρακτηριστικά μου:
«κουφίε» πάνω στο κεφάλι
μου,
Σκληρή να ‘ναι σαν πέτρα η
παλάμη μου
που γρατζουνάει όποιον την
αγγίζει,
ό, τι αγαπάω για φαί
είναι το θυμάρι και το
λάδι.
Η διεύθυνσή μου:
χωριό απόμακρο και
ξεχασμένο
δίχως ονόματα οι δρόμοι
του
κι όλοι οι άντρες του
στο νταμάρι και στο
χωράφι.
Θυμώνεις;
…………………..
Γράψε.
Είμαι Άραβας.
Λήστεψες τ’ αμπέλια των
προγόνων μου
και τα χωράφια που τα
δούλευα με όλα τα παιδιά μου.
Δεν άφησες στους απογόνους
μου
παρά αυτές τις πέτρες.
Μήπως θα τις πάρει η
Κυβέρνησή σας
όπως λένε;
Λοιπόν,
Γράψε στην αρχή της πρώτης
σελίδας:
εγώ δεν μισώ τους
ανθρώπους
κανέναν δεν κλέβω
μα αν πεινάσω
τρώω τη σάρκα του
σφετεριστή μου.
Φυλάξου.
Από την πείνα μου φυλάξου
κι απ’ την οργή μου.
Κι αν (της Μάγια Αμπού
Αλ Χαγιάτ)
Κάθε φορά που βγαίνω από το σπίτι, αυτοκτονία είναι,
και κάθε γυρισμός, μια αποτυχημένη επιχείρηση.
Τι θα γινόταν, αν τα καμένα ελαστικά έσκαγαν
και οι στρατιώτες γίνονταν κατεργαρέοι;
Τι κι αν οι έφηβοι γίνονταν επαναστάτες
και ο οδηγός του φορτηγού αποκοιμήθηκε στο τιμόνι;
Κι αν
Βρίσκω αυτό που ψάχνω;
Θέλω να γυρίσω σπίτι ολόκληρος.
Σημαδεύω τους δρόμους με ψίχουλα
για να με βοηθήσει να περπατώ πάνω κάτω
μέχρι τα πουλιά να φάνε όλο το ψωμί μου.
Με
τα δόντια (του Ταουφίκ Ζαγιάντ)
Με
τα δόντια
θα υπερασπιστώ την κάθε
στιγμή
από το χώμα της πατρίδας
μου
με τα δόντια μου.
Γη άλλη πατρίδα μου δε
δέχομαι
ακόμα κι αν με κρέμαγαν
από τις φλέβες, μένω εδώ
όμηρος της αγάπης για τη
μάντρα του σπιτιού μου,
για την πάχνη και το
στοργικό ζαμπάκι, μένω εδώ
κι όλα τους τα σταυρώματα
δε με συντρίβουν.
Μένω εδώ και υπερασπίζομαι
την κάθε σπιθαμή απ΄ το
χώμα της πατρίδας μου
με τα δόντια.
Διδάσκουμε ζωή, κύριε (της
Ραφίφ Ζιάντεχ)
«Σήμερα το σώμα μου ήταν ένα
τηλεοπτικό μακελειό.
Σήμερα το σώμα μου ήταν ένα τηλεοπτικό
μακελειό που έπρεπε να ταιριάξει στον ρυθμό του ήχου και τον περιορισμό στις
λέξεις.
Σήμερα το σώμα μου ήταν ένα τηλεοπτικό
μακελειό που έπρεπε να ταιριάξει στον ρυθμό του ήχου και τον περιορισμό στις
λέξεις, επαρκώς γεμάτες με στατιστικές, μετρήσεις, απαντήσεις.
Και τελειοποίησα τα αγγλικά μου και
έμαθα τις αποφάσεις μου του ΟΗΕ.
Αλλά κι έτσι, αυτός με ρώτησε, κυρία
Ζιάντεχ, δεν νομίζετε ότι όλα θα μπορούσαν να επιλυθούν αν απλά σταματούσατε να
διδάσκετε τόσο μίσος στα παιδιά σας;
Παύση.
Κοίταξα μέσα μου να βρω δύναμη για να
δείξω υπομονή αλλά η υπομονή δεν έρχεται στο στόμα μου καθώς οι βόμβες πέφτουν
πάνω στη Γάζα.
Η υπομονή απλώς με εγκατέλειψε.
Παύση. Χαμόγελο.
Διδάσκουμε ζωή, κύριε.
Εμείς οι Παλαιστίνιοι διδάσκουμε ζωή
μετά που αυτοί κατέλαβαν τους ύστατους ουρανούς.
Διδάσκουμε ζωή μετά που έχτισαν τους
εποικισμούς τους και τα τείχη του απαρτχάιντ, μετά τους ύστατους ουρανούς.
Μα δώστε μας μόνο μια ιστορία, μια
ανθρώπινη ιστορία. Κάτι που δεν είναι πολιτικό.
Εμείς θέλουμε μόνο να πούμε στον κόσμο
για εσάς και τον λαό σας, οπότε δώστε μας μια ανθρώπινη ιστορία.
Μην αναφέρετε αυτή τη λέξη
“απαρτχάιντ” και “κατοχή”.
Σήμερα το σώμα μου ήταν ένα τηλεοπτικό
μακελειό.
Γιατί δεν μας λέτε μια ιστορία για μια
γυναίκα στη Γάζα που χρειάζεται φάρμακα;
Ή μήπως για εσάς;
Εμπιστευτείτε μου τους νεκρούς σας και
δώστε μου μια λίστα των ονομάτων τους με περιορισμό τις χίλιες διακόσιες
λέξεις.
Σήμερα το σώμα μου ήταν ένα τηλεοπτικό
μακελειό που έπρεπε να ταιριάξει στον ρυθμό του ήχου και τον περιορισμό στις
λέξεις, απαλλαγμένο από όλα εκείνα που είναι απευαισθητοποιημένα από το αίμα
της τρομοκρατίας.
Κι έτσι τους έδωσα ψηφίσματα του ΟΗΕ
και στατιστικές και καταδικάζουμε, αποδοκιμάζουμε, απορρίπτουμε.
Μα αυτές δεν είναι δύο ίσες πλευρές: ο
κατακτητής και ο κατεχόμενος.
Και εκατό νεκροί, διακόσιοι νεκροί,
και χίλιοι νεκροί.
Και εν μέσω εγκλημάτων πολέμου και
σφαγών, εγώ εκφέρω λέξεις και χαμογελώ “όχι εξωτικά”, “όχι τρομοκρατικά”.
Και μετρώ και ξαναμετρώ εκατό νεκρούς,
διακόσιους νεκρούς, χίλιους νεκρούς.
Είναι κανείς εκεί έξω;
Ακούει κανείς;
Θα ήθελα να μπορούσα να θρηνήσω πάνω
από τις σορούς τους.
Θα ήθελα να μπορούσα απλά να τρέξω
ξυπόλυτη σε κάθε προσφυγικό καταυλισμό και να κρατήσω κάθε παιδί, να σκεπάσω τα
αυτιά του ώστε να μη χρειάζεται να ακούει τον ήχο των βομβαρδισμών για το
υπόλοιπο της ζωής του, όπως εγώ.
Σήμερα το σώμα μου ήταν ένα τηλεοπτικό
μακελειό.
Κι επιτρέψτε μου να σας πω μόνο πως τα
ψηφίσματα του ΟΗΕ δεν έχουν κάνει ποτέ τίποτα γι’ αυτό.
Και κανένας ρυθμός ήχου, κανέναν ρυθμό
ήχου κι αν εφεύρω, όσο καλά κι αν είναι τα αγγλικά μου, κανένας ρυθμός ήχου,
κανένας ρυθμός ήχου δεν θα τους φέρει πίσω.
Διδάσκουμε ζωή, κύριε.
Εμείς οι Παλαιστίνιοι ξυπνάμε κάθε
πρωί για να διδάξουμε στον υπόλοιπο κόσμο ζωή, κύριε».
Πάνω στον κορμό μιας ελιάς (απόσπασμα) (του Ταουφίκ Ζαγιάντ)
…επειδή δεν μπορώ ν’ αγοράσω χαρτί θα χαράξω αυτά που τραβάω
τα μυστικά μου όλα θα χαράξω πάνω στον κορμό μιας ελιάς στην αυλή του σπιτιού
μου. Θα χαράξω την ιστορία μου Τις πράξεις της τραγωδίας Τους αναστεναγμούς για
τα περιβόλια Κι όλα τα αχ πάνω στους τάφους των προγόνων μου. Θα χαράξω Την
κάθε πίκρα που γεύτηκα Την πίκρα που με τόνο δέκατο Απ’ τη μελλούμενη ευτυχία
θα σβήσει.
Ο
σταυρωμένος (του Ταουφίκ Ζαγιάντ)
Με
λουλούδια και με γλυκά
Και μ’ όλη την αγάπη μας
προσμένουμε
Εγώ, η γη, το φεγγάρι,
Η πηγή, η ελιά, τ’
αγριολούλουδα,
Τα διψασμένα περιβόλια και
τ’ αμπέλια
και χίλια πράσινα
τραγούδια
που κάνουνε τις πέτρες και
φυλλορροούν.
Με λουλούδια και με γλυκά
και μ’ όλη την αγάπη μου
προσμένω
και καρτερώ του αγέρα την
πνοή που έρχεται
απ΄ την ανατολή
μήπως και στα φτερά του
φέρει μήνυμα
μήπως και κάποια μέρα ο
ποταμός φωνάξει:
Σταυρωμένε, ανάσανε,
οι δικοί απόντες διάβηκαν.
Οι αποχρώσεις της οργής (της
Σουχέιρ Χάμαντ)
«Πού πηγαίνουν οι καρδιές των
προσφύγων;
Τσακισμένοι, ταπεινωμένοι, βαλμένοι σε
έναν τόπο από όπου δεν είναι, δεν θέλουν να τους βλέπουν. Αντιμέτωποι με την
απουσία. Κλαίμε τον άλλον ή δεν σημαίνουμε απολύτως τίποτα; Η σπονδυλική μου
στήλη καμπυλώνεται σε σπείρα. Ο γκρεμός τρέχει προς και από τα ανθρώπινα
πλάσματα.
Αφήνουμε πίσω μας βόμβες διασποράς.
Νάρκες de facto. Πόνος που φλέγεται. Σοδειά μολυσμένου καπνού. Σοδειά βομβών.
Σοδειά νεογιλών δοντιών. Σοδειά φοινίκων, καπνός. Σοδειά μαρτύρων, καπνός.
Ψηφίσματα, καπνός. Σωτηρία, καπνός. Λύτρωση, καπνός. Ανάσαινε. Μη φοβάσαι όσα
έχουν εκραγεί. Αν είναι να φοβάσαι, φοβήσου όσα ακόμη δεν έχουν εκραγεί».
Κατάσταση πολιορκίας (αποσπάσματα) (του Μαχμούντ Νταρουίς)
Όταν σε πολιορκούν, Η ζωή είναι μια στιγμή Ανάμεσα
στην ανάμνηση Της πρώτης στιγμής Και στη λήθη Της τελευταίας Οι
στρατιώτες μετρούν την απόσταση Ανάμεσα στο είναι και το μηδέν με κιάλια,
Κρυμμένοι πίσω απ’ τα τανκς. Εμείς μετράμε την απόσταση Ανάμεσα στο σώμα μας
και τις ρουκέτες Μονάχα με τις έξι μας αισθήσεις.
Δεν
θα κλάψω (της Φάντουα
Τουκάν)
«Φίλοι μου/ κι ανάμεσα στα χαλάσματα
των σπιτιών, ανάμεσα στην πείνα και τα αγκάθια, είπα στα μάτια, ήσυχα:
σταματήστε… ας κλάψουμε πάνω από τα ερείπια εκείνων που έφυγαν εγκαταλείποντάς
τα.
Το σπίτι καλεί εκείνον που το έχτισε.
Το σπίτι τού δίνει συλλυπητήρια.
Και η καρδιά, τσακισμένη, στενάζει και
λέει: Τι σου έκαναν τις μέρες; Πού είναι αυτοί που πριν σε κατοικούσαν; Ακουσες
γι’ αυτούς; Έμαθες κάτι μετά τη φυγή τους;
Εδώ ονειρεύτηκαν, εδώ ήταν και χάραζαν
τα σχέδια του αύριο. Αλλά πού είναι τα όνειρα και το αύριο; Και πού είναι
εκείνοι;
Πώς να με συντρίψουν οι πληγές; Πώς
μπορεί να με συντρίψει η απόγνωση; Πώς να κλάψω μπροστά σας;».
Τι απέμεινε (της Ναόμι Σιχάμπ Νάι)
«Εδώ ζούσε το γέλιο κουδουνίζοντας το
πορτοφόλι του με τα όμορφα μπιχλιμπίδια του. Και τώρα κρύβεται.
Οι βόμβες σκίζουν στη μέση τις φράσεις
όλου του κόσμου. Ποιος τις έφτιαξε; Ξέρετε κάποιον που να τις κατασκευάζει; Ο
γέρος ταξιτζής κουνά το κεφάλι καθώς πηγαινοέρχεται ανάμεσα σε Ιερουσαλήμ και
Ιεριχώ.
Εκείνοι δεν θα δούνε, λέει αργά/ την
ιστορία πίσω από την ιστορία,/ πάντα ψάχνουν την ιστορία μετά την ιστορία/ που
σημαίνει ότι ποτέ δεν θα καταλάβουν την ιστορία.
Κι έτσι αυτό θα συνεχίζει και θα
συνεχίζει.
Πώς το αντέχουμε, αν συνεχίζει και
συνεχίζει; Έχει διαρκέσει τόσο πολύ. Κανείς δεν παίρνει ούτε μια μικρή κάρτα
από τον μακρινό τόπο πέρα από τις θάλασσες.
Κανείς το βράδυ δεν ακούει τους
στρατιώτες που έρχονται να αρπάξουν την ελιά από τον ζεστό της ύπνο.
Ξηλώνουν ρίζες. Δεν είναι πρωτοσέλιδη
είδηση στη χώρα σου ούτε στη δική μου. Κανείς δεν ακούει τον ανεπαίσθητο λυγμό
του βελούδου στο συρτάρι της ντουλάπας».
Άγια
Ήττα (της Βάσως Τζιβανάκη)
Απ'
όλο εκείνο με τη φάτνη των αλόγων
έμεινε
μόνο η μάνα μου
και
δύο γυναίκες ξένες που τη φρόντισαν.
Της
έδωσαν τα χέρια τους να τα δαγκώνει -τρέχαν τα αίματα, ούτε που ήξεραν ποιανής-
στο
τέλος τις προσκύνησε με δάκρυα.
Κι
έτσι χωρίς αρνάκια να ζεσταίνουν τον χειμώνα μας,
χωρίς
τους μάγους με τα δώρα τους
-επισφαλής
των Χριστουγέννωνη η μαγεία-,
χωρίς
βοσκούς και αγόρια που χτυπούν το τύμπανο
(παρα
παμ παμ/ παρα παμ παμ
τρέμω
τα όπλα τους/ μπουμ μπαμ).
Όσο
για τ' άστρο της Βηθλεέμ πανομολόγητα λαμπρό,
όμως
μακριά και άφεγγο στα όρια της θαλάσσης.
Σοφοί,
σιωπή να ακούσετε το κλάμα μου!
Πεινώ
και τα έλατα δεν τρώγονται.
Αντίδωρο
το γάλα της και το τραγούδισμά της:
(κλάψε,
γιατί είσαι ζωντανός/
μ'
αρέσεις πώς μ' αρέσεις...).
Ναζίμ
ή Μουσαφίρι θα με πει
Έτσι
είμαστε όλοι εδώ, περαστικοί και ταξιδιώτες.
Μακάρι
να ψηλώσω και να κάνω θαύματα.
Και
τον Ηρώδη που σκοτώνει τα μωρά
να
τονε πω Ειρήνη.
(Ο Ειρήνης δεν με σκότωσε, του γλίτωσα.
Όλους
σας συγχωρώ, εκείνον όχι.)
Ούτε
καμπαναριά ούτε χιόνια.
Φέτος
γεννήθηκα στη Ράφα.
Από τα κλαδιά της
ιερής ελιάς σου (της Αγγελικής Ξένου)
Μέχρι να σταματήσει τ’ άδικο στον τόπο
σου
γίνομαι στόμα που φωνάζει για την ελευθερία σου
Μέχρι να δικαιωθούν οι νεκροί σου
γίνομαι σώμα που ανασταίνει τις κόρες και τους γιους σου
Μέχρι να ελευθερωθούν οι ζωντανοί σου
γίνομαι χώμα που κρύβει τους σπόρους σου
Και από τα κλαδιά της ιερής ελιάς σου
φτερουγίζω με τη λευκή περιστέρα
τραγουδώντας προς όλη τη γη:
‘Ακούστε, χτυπάει η Παλαιστίνη στην καρδιά μου…
είμαι ελεύθερη’
Κλεψύδρα (της Μαριλίζας Λούντζη)
Για τις μέρες και τις ώρες που περνούν
πονάω.
Πιο πολύ γι’ αυτό που για να γίνει πρέπει να ναι τα πόδια μου βαθιά
χωμένα μες τη γη.
Το κεφάλι μου τρελά υψωμένο στον ουρανό.
Το βλέμμα στ’ άστρα. Το κλειδί της πόρτας του αύριο στην τσέπη.
Κυρίως θέλει εμένα ένα φτωχό παλιάτσο της ποίησης.
Να βουτά τα χέρια του στον κουβά με τη μπογιά που χύνουν οι αιώνες.
Σα μέγας αρχιτέκτονας,
ζωγραφιές με τα δάχτυλα
πάνω στα σπηλαία των αιώνων να μηχανορραφώ επιδέξια στα τοιχώματα.
Ένα βουβάλι αληθινό από τον τοίχο να ορμά πάνω στη λεία.
Ένα πιστόλι στον κρανίο να βρίσκει ένα παιδί.
Κι ύστερα αυτοί,
που τα δακτυλικά μου αποτυπώματα ξέρουνε να διαβάζουν,
σε μια καρεκλά να με καθίσουν.
Να μ’ ανακρίνουν που είπα την αλήθεια.
Του πίνακά μου ν’ αποκρυπτογραφήσουν το γενετικό υλικό.
Θα βρουν έτσι στον τοίχο το αίμα το δικό μου.
Το σημάδι ενός λαού…
Κι έτσι καθώς το φως, στο μέτωπο θα πέφτει το γυμνό μου,
απόφαση θα πάρει ο ιδρώτας μου ποτέ να μη στεγνώσει.
Δε χαραμίζω τη ζωή μου σε τούτο το μπουντρούμι.
Μονάχα έτσι οι στάλες μου θα γίνουνε ποτάμι,
να ξεδιψάσουν της Αφρικής στρατιές,
με πόδια γυμνά και γλώσσα σε στάση προσευχής να κοιτά τον ουρανό.
Θα ποτίσει το πανάκι εκείνης της μάνας μου,
που σκουπίζει τις πληγές των σκοτωμένων της Γάζας.
Μάνα μου εσύ,
κι
εσύ,
κι
εσύ!
Είσαι τόσες πολλές!
Πάρε το αίμα τους να θαφτούν στη γη μας καθαρά τ’ αδέρφια μου.
Στράγγιξε το πανί σου καλά μάνα μου.
Να πέφτει το αίμα σταγόνα-σταγόνα στο δοχείο του χρόνου.
Κι όταν μου ρίξουν κι άλλα χαστούκια για να τους πω με ποιο δικαίωμα εγώ
τόσο μικρή το δίκιο μου παλεύω.
Πειστήριο του εγκλήματός μου θα ‘χω στα δάχτυλα μου,
του παιδιού μου την αλήθεια που δεν έχει γεννηθεί.
θα σου πιάσω το μάγουλο μ’ αγάπη…
θα ματώσει κι εκείνο..
είμαστε ένα…
Φλόγες σκίζουνε τον
ουρανό της Γάζας (του Παναγιώτη Μπελίτσου)
Φλόγες σκίζουνε τον
ουρανό της Γάζας
Έδαφος φίλησαν και θάνατο σκορπούν
Άκου πίσω απ’ τις βροντές το κλάμα
16 ήταν ο Ρασίντ, στη Βόρεια Ναμπλούς
Άρματα βαριά, εκπαιδευμένοι δολοφόνοι
με δυο σημαίες, των ΗΠΑ και Ισραήλ
Χαρίζουν θρήνο απ’ το κάθε τους κανόνι
Την Παλαιστίνη κλέβουν κάθε ζωή και πιθαμή
Απέναντι μια έφηβη χτυπά το στρατιώτη
και ένας μικρός με τη σφεντόνα του τα τανκς
Στη δυτική όχθη πια δεν κρύβονται οι ανθρώποι
Κάθε νεκρός τους, τους αρματώνει την καρδιά
Όπλο στα χέρια τους είν’ η αλληλεγγύη
Αν άκουσες το κλάμα κι απ’ την άλλη δεν γυρνάς
Ύψωσε ανάστημα σε αυτά και στα άλλα κτήνη
Αύριο ίσως την πόρτα σε σένα να χτυπάν.
Αναγνώριση
(της Βασως Τζιβανάκη)
Τον
φέραν «επί τας».
Ναι,
οπωσδήποτε και ο εχθρός είναι πασίγνωστος
και
ο Θεός μέγας παυσίλυπος, όμως:
«Συγγνώμη,
υπάρχει λάθος, δεν ειν' απ' τα δικά μου ετούτο εδώ.
Και
πώς το λέτε αυτό παιδί;
Δες
το κορμί του δυνατό, δες τη ματιά του λεύτερη.
Όχι,
αποκλείεται!
Αφού
είν' η ώρα που ο Γιαζάν πλένει τα πόδια του απ' τις σκόνες,
τρώει
μονάχος το ψωμάκι του
κι
ύστερα πλέκει τα μαλλιά της αδερφής του
ενόσω
αυτά -ανεμίζουσες ακτίνες ποδηλάτου-
σκάβουν
τη γη για να σκοντάψει ο θάνατος. Στ’ αστεία…
Σας
λέω είναι ξένο! Και να το κλείσουμε:
[Δασκάλες]Υ
που [μοιρολογούν]Ρ εννιά χρονώ [παιδιά]Α στον πόλεμο
μοιάζουν
ασύντακτα σπαράγματα της πιο φριχτής παραφροσύνης».
Τον
σιγοθρήνησε μηχανικά και σύντομα.
(Νηστικός/
διψασμένος/ ορφανός/ πονεμένος/
πας
στα χέρια της μάνας σου/ μη φοβάσαι καλέ μου...)
Κανείς
δεν προλάβαινε να της δώσει το δίκιο της.
Το
«τας» ήταν η μπάλα του.
Το ΔΣ
.png)
