Οι σελίδες του Ιστολογίου ανανεώνονται τακτικά μετά από κάθε συνεδρίαση του Διοικητικού Συμβουλίου

04 Μαρτίου 2019

Ανοιχτή επιστολή στις μαθήτριες και τους μαθητές της Ζακύνθου για την ημέρα της γυναίκας


ΕΝΩΣΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΩΝ ΜΕΣΗΣ
Ζάκυνθος 03/3/2019
ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΖΑΚΥΝΘΟΥ (Ε.Λ.Μ.Ε.Ζ.)
Αρ. Πρωτ.: 18
Πληροφορίες
:
ΠΡΟΣ: Σχολεία Β΄θμιας Εκπ/σης
:
Κοιν: ΜΜΕ
Site
:
e-mail
:
elmezante@yahoo.gr

ΘΕΜΑ: «Ανοιχτή επιστολή στις μαθήτριες και τους μαθητές της Ζακύνθου για την ημέρα της γυναίκας»

Αγαπητή μαθήτρια, αγαπητέ μαθητή,

κάθε χρόνο σε όλο τον κόσμο γιορτάζεται η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας. Από τους περισσότερους θεωρείται ευκαιρία για τις γυναίκες να διασκεδάσουν και να περάσουν ευχάριστες ώρες μακριά από τη ρουτίνα της καθημερινότητας. Η πραγματικότητα όμως είναι πολύ διαφορετική, όπως δείχνει και η ακόλουθη αναδρομή στο γυναικείο ζήτημα.

Η πρώτη προσπάθεια της γυναίκας να χειραφετηθεί εντοπίζεται στη Μεγάλη Γαλλική Επανάσταση του 1789. Τότε, οι γυναίκες του Παρισιού ζήτησαν «ελευθερία, ισότητα, αδελφότητα» σε μια μεγαλειώδη πορεία προς τις Βερσαλλίες.
Επόμενος σταθμός η 8η Μαρτίου 1857, όταν οι εργάτριες υφαντουργίας στη Νέα Υόρκη ξεσηκώθηκαν και απέργησαν. Τα αιτήματά τους είχαν να κάνουν με τις άθλιες συνθήκες εργασίας και το χαμηλό μισθό τους. Οι κλωστοϋφαντουργίνες αντιλαμβάνονταν ότι σε μία κοινωνία εκμετάλλευσης, οι γυναίκες θα είναι αντικείμενο εντονότερης εκμετάλλευσης σε σχέση με τους άντρες. Η αστυνομία επιτέθηκε σκοτώνοντας πολλές από τις διαδηλώτριες. 
Πενήντα χρόνια αργότερα, στις 8 Μαρτίου του 1908, γιορτάστηκε στις ΗΠΑ η συγκεκριμένη επέτειος ως Γιορτή της Γυναίκας με πρωτοβουλία του Σοσιαλιστικού Κόμματος και το 1910 η γιορτή απέκτησε διεθνή χαρακτήρα, αφού υιοθετήθηκε από τη Δεύτερη Διεθνή. Η 8η Μάρτη καθιερώθηκε ως επίσημη κρατική γιορτή και αργία από τη Σοβιετική Ένωση ύστερα από πρόταση της επαναστάτριας Αλεξάνδρας Κολοντάι.


Στην Ελλάδα, πριν την ίδρυση του Ελληνικού κράτους, το αίτημα για γυναικεία χειραφέτηση θέτει η Ζακυνθινή συγγραφέας Ελισάβετ Μουτσά-Μαρτινέγκου, η οποία αγωνίστηκε σε αρνητικό, για τις γυναίκες, κοινωνικό περιβάλλον για το δικαίωμα στη μόρφωση, την αυτοδιάθεση, την ισότητα.
Στο νεοελληνικό κράτος το γυναικείο ζήτημα τίθεται σε πολιτική βάση για πρώτη φορά στο ιδρυτικό συνέδριο του ΣΕΚΕ το 1918, όπου δηλωνόταν ότι στόχος είναι: «Η πλήρης αστική, πολιτική, οικονομική και κοινωνική εξίσωση των γυναικών προς τους άντρες. Κατάργησις όλων των νόμων που περιορίζουν τα δικαιώματα της γυναικός και του νόθου παιδιού», «απαγόρευση της νυχτερινής εργασίας για παιδιά και γυναίκες», «με νόμο υποχρέωση των δήμων και κοινοτήτων να συντηρούν γυναικολογικά μαιευτήρια για τις γυναίκες των εργατών». Ζητούσε επίσης κατοχύρωση του δικαιώματος του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι και του πολιτικού γάμου για τις γυναίκες.
Μετά από δεκαετίες σκληρών αγώνων. οι Ελληνίδες ψήφισαν στις δημοτικές εκλογές της 11ης Φεβρουαρίου 1934. Εκλογικό δικαίωμα δόθηκε σε όσες είχαν κλείσει τα 30 χρόνια και διέθεταν τουλάχιστον απολυτήριο Δημοτικού. Στους εκλογικούς καταλόγους της Αθήνας γράφτηκαν 2.655 γυναίκες, από τις οποίες ψήφισαν τελικά μόνο 439.
Η συμμετοχή της γυναίκας πήρε μαζικές διαστάσεις στη διάρκεια της Κατοχής. Στα εδάφη της χώρας που το ΕΑΜ είχε απελευθερώσει από τους Ναζί κατακτητές και τους Έλληνες συνεργάτες τους, οι εκλογές στις 23 Απριλίου 1944 γνώρισαν τη μαζική συμμετοχή και των γυναικών.
Η συμμετοχή γυναικών στις εκλογές άργησε να επαναληφθεί. Το 1952 η Ελληνική Βουλή ψηφίζει νόμο που παραχωρεί ίσα πολιτικά δικαιώματα στις γυναίκες, νόμος που ίσχυσε στις εκλογές της 19ης Φεβρουαρίου 1956. Σε αυτές εισέρχονται στη Βουλή δύο γυναίκες: η Βάσω Θανασέκου και η Λίνα Τσαλδάρη η οποία ανέλαβε και το Υπουργείο Κοινωνικής Πρόνοιας.

Το εργατικό και το γυναικείο κίνημα πέτυχαν σημαντική αλλά όχι ολοκληρωτική νίκη, όταν στο Σύνταγμα του 1975 καθιερώθηκε η αρχή της ισότητας των δυο φύλων.
Παρά την τυπική αναγνώριση της ισότητας και μολονότι η θέση της έχει βελτιωθεί σε σχέση με το παρελθόν, η γυναίκα δεν έχει ακόμα κατακτήσει την ισότητα έναντι του άνδρα. Το ποσοστό ανεργίας των γυναικών που είναι σε όλες τις χώρες του πλανήτη αισθητά μεγαλύτερο από αυτό των ανδρών το αποδεικνύει. Ιδιαίτερα για τις γυναίκες βασιλεύει η ανασφάλιστη εργασία η μερική απασχόληση και σε πολλές περιπτώσεις στον ιδιωτικό τομέα η μητρότητα αποτελεί αιτία απόλυσης. Κατακτήσεις των γυναικών, όπως το διαφορετικό όριο συνταξιοδότησης σε σχέση με τον άνδρα αφαιρούνται στο όνομα δήθεν της ισότητας και παραγνωρίζεται ότι λόγω της παντελούς έλλειψης κοινωνικών υποδομών η γυναίκα επιβαρύνεται με τις δουλειές του σπιτιού, τη φροντίδα των παιδιών και τη μέριμνα για τους ηλικιωμένους συγγενείς.
Η χειραφέτηση της γυναίκας μπορεί να επιτευχθεί μόνο με τη μαζική της ένταξή στην παραγωγική διαδικασία, τη συμμετοχή της με ισότιμους όρους στα σωματεία, με την πάλη για την πραγματική της απελευθέρωση ως γυναίκας και ως εργαζόμενης, με την πλήρη και ανεμπόδιστη συμμετοχή της στην κοινωνική και πολιτική ζωή.
Για αυτό και σήμερα η πορεία του γυναικείου κινήματος πρέπει να γίνει φωτεινό παράδειγμα για τους αγώνες του σήμερα και του μέλλοντος. Στους αγώνες αυτούς το ηρωικό παράδειγμα των εργατριών της Νέας Υόρκης, το σθένος της Μαρτινέγκου και το θάρρος των γυναικών που σπάζοντας τα στερεότυπα συμμετείχαν στην πάλη μαζί με τους άνδρες εργαζομένους είναι οι φάροι που πρέπει να μας καθοδηγούν.


LinkWithin