Απόφαση για την Τακτική Γ.Σ. της ΟΛΜΕ

ΕΝΩΣΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΩΝ ΜΕΣΗΣ			Ζάκυνθος, 26/6/2014
ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΖΑΚΥΝΘΟΥ (Ε.Λ.Μ.Ε.Ζ.)			Αρ. Πρωτ.:36
Πληροφορίες	:	Προβής Φώτης	ΠΡΟΣ: Σχολεία Β΄θμιας Εκπ/σης, ΔΔΕ
Τηλέφωνο	:	6978936176	Κοιν: MME
Site	:	http://elmez.blogspot.gr
e-mail	:	elmezante@yahoo.gr

ΘΕΜΑ: «Απόφαση για την Τακτική Γ.Σ. της ΟΛΜΕ»

Το Δ.Σ. της ΕΛΜΕΖ κατά πλειοψηφία εκτιμά ότι ένα χρόνο μετά το συνέδριο της ΟΛΜΕ, τις διαθεσιμότητες-απολύσεις και τους αγώνες του προηγούμενου Σεπτέμβρη, καλούμαστε να κάνουμε αποτίμηση της συνδικαλιστικής δράσης της φετινής χρονιάς αλλά και απολογισμό της έως τώρα πορείας του κινήματος των εκπαιδευτικών και των εργαζομένων γενικότερα.

Ενώπιον όλων των συναδέλφων τίθεται το εξής καίριο ερώτημα: γιατί το συνδικαλιστικό κίνημα των εκπαιδευτικών αλλά και όλων των εργαζομένων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα δε μπόρεσε να αντισταθεί αποτελεσματικά στην επίθεση κυβέρνησης-μονοπωλίων-Ε.Ε.; Γιατί δεν κατάφερε να εμποδίσει ή ακόμα και να ματαιώσει μια σειρά αντιλαϊκά μέτρα;

Η εκτίμηση του Δ.Σ. της ΕΛΜΕΖ είναι ότι το κίνημα βρέθηκε αφοπλισμένο και εγκλωβισμένο σε αυταπάτες ότι η αλλαγή μιας κυβέρνησης ή ενός Υπουργού μπορούν να αποτρέψουν την αντιλαϊκή επίθεση. Ο «κυβερνητισμός» αυτός έχει καλλιεργηθεί εδώ και πολλές δεκαετίες συνειδητά από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες σε ΟΛΜΕ-ΑΔΕΔΥ-ΓΣΕΕ οι οποίες στήριξαν και στηρίζουν τη μήτρα της αντιλαϊκής πολιτικής: την Ε.Ε. και τα μονοπώλια. Η προοπτική της ζωής, το βιοτικό επίπεδο και τα δικαιώματα των εργαζομένων είχαν αφεθεί στην πολιτική σύγκλισης με τις χώρες της Ε.Ε. Ισχυρίζονταν οι δυνάμεις αυτές ότι οι εργαζόμενοι και τα μονοπώλια μπορούν να συμβιβαστούν αμοιβαία και επωφελώς και ότι η Ε.Ε. είναι «το κοινό σπίτι» των λαών της Ευρώπης.

Ακριβώς επειδή στο μεγαλύτερο μέρος του κινήματος δεν κυριαρχούσε η ταξική γραμμή πάλης, αλλά η γραμμή του εφησυχασμού και του συμβιβασμού με Ε.Ε. και μονοπώλια, ακριβώς για αυτό το λόγο το κίνημα βρέθηκε απροετοίμαστο στη σφοδρότητα της επίθεσης που δέχτηκε. Ακριβώς επειδή στο κίνημα κυριάρχησε η θέση του «αντιμνημονιακού αγώνα», ακριβώς για αυτό το λόγο το κίνημα δε σημάδεψε σωστά τον υπεύθυνο, δε μπόρεσε να συσπειρώσει δυνάμεις και να έχει επιτυχίες στους αγώνες του.

ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚ-ΣΥΝΕΚ,

·         υιοθέτησαν και στήριξαν τη ρίζα των προβλημάτων, τον ευρωμονόδρομο και την καπιταλιστική ανάπτυξη. Όλα αυτά τα χρόνια έβαλαν το κίνημα να πορευτεί κάτω από ξένη σημαία, κάτω από τα λάβαρα της Ε.Ε. και της ΟΝΕ.

·         έδωσαν πολιτική στήριξη στην στρατηγική της Ε.Ε. Συμφώνησαν με τη συνθήκη του Μάαστριχτ η οποία κατ’ ουσία θεωρεί την εκπαίδευση εμπόρευμα

·         αποδέχτηκαν την απελευθέρωση της αγοράς εργασίας, για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας, δηλαδή στη στρατηγική που επέβαλλε την άρση της μονιμότητας των Δημοσίων Υπαλλήλων, τις απολύσεις, την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, τις ιδιωτικοποιήσεις, το τσάκισμα των μισθών, τη μείωση του λεγόμενου μισθολογικού και μη μισθολογικού κόστους, κ.ά. Η στρατηγική της απελευθέρωσης της αγοράς εργασίας και του «μικρότερου κράτους» είναι απολύσεις, ανατροπές σε μισθούς, συντάξεις, ασφαλιστικά δικαιώματα, ιδιωτικοποιήσεις στην Υγεία, Παιδεία, Πρόνοια, κοινωνικές υποδομές.

ΣΥΝΕΚ-ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ

·         θέλουν το κίνημα «νεροκουβαλητή» της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην επιδίωξή της να γίνει κυβέρνηση. Θέλουν τους εκπαιδευτικούς και τους εργαζομένους σε ρόλο κομπάρσου στην εναλλαγή κυβερνήσεων που όμως όλες τους, αφού αποδέχονται τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης και την ΕΕ, θα χτυπούν τον ίδιο το λαό.

·         μίλησαν ανοιχτά για απεργίες χωρίς απεργούς, δηλώνοντας ανοιχτά πως δεν τους νοιάζουν τα ποσοστά συμμετοχής αρκεί να παίζει στα κανάλια η απεργία. «Ψηφίζουμε απεργία και δε χρειάζεται να την κάνουμε», έλεγαν ανοιχτά εκπρόσωποί τους. Η τακτική των ΣΥΝΕΚ και των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ για δήθεν "ανένδοτους αγώνες", με καλέσματα για απεργίες διαρκείας, οδηγεί πιο βαθιά στον εκφυλισμό και στη διάλυση όταν δεν πατούν στις διαθέσεις των εργαζομένων, όταν δεν έχουν ως σκοπό την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής, όταν δεν περιέχουν στοιχειώδη πρόβλεψη για τη συνέχεια και αποτελεσματικότητα του αγώνα.

Αυτή είναι η κατεύθυνση που υιοθετούν οι τέσσερις αυτές παρατάξεις: είναι η κατεύθυνση που θέλει τους εκπαιδευτικούς και όλους τους εργαζομένους επαίτες του πλούτου που οι ίδιοι παράγουν

Αυτός ο προσανατολισμός της ΟΛΜΕ, αυτό το περιεχόμενο πάλης που δε βάζει το ζήτημα του ποια τάξη έχει την εξουσία (οικονομική και πολιτική) και υπέρ ποιας τάξης ασκείται η εξουσία αυτή, αφόπλισε το συνδικαλιστικό κίνημα. Γι’ αυτό το κίνημα βρέθηκε απροετοίμαστο και οι αγώνες μας δεν μπόρεσαν να γίνουν αποτελεσματικοί. Εδώ βρίσκεται η ουσία της κρίσης του συνδικαλιστικού κινήματος, της ιδεολογικής, πολιτικής και οργανωτικής του υποχώρησης κι εδώ βρίσκονται οι διαχρονικές και ιστορικές ευθύνες της πλειοψηφικής ηγεσίας της ΟΛΜΕ.

Και με την Ε.Ε. και με τα λαϊκά δικαιώματα, και με την καπιταλιστική ανάπτυξη και με τα λαϊκά συμφέροντα ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ!

Είναι σίγουρο ότι το κίνημα των εκπαιδευτικών και το εργατικό κίνημα γενικότερα έχει πολιτικό περιεχόμενο. Για το πολιτικό αυτό περιεχόμενο ανοίγονται δύο δρόμοι που δε συναντιούνται πουθενά, που δε μπορούν να συνυπάρξουν:

Ή     το κίνημα θα αποδεχτεί ως «άγια των αγίων» την Ε.Ε., τα μονοπώλια και την εξουσία τους, οπότε οι λαϊκές ανάγκες θα οδηγούνται σε σφαγιασμό για να εξυπηρετηθούν τα κέρδη των μεγαλοεπιχειρηματιών.

Ή     το κίνημα θα βάλει πλώρη για τη δική του οικονομική και πολιτική εξουσία, οπότε η οικονομία και η κοινωνία θα λειτουργούν με βάση όχι τα κέρδη αλλά με βάση τις ανάγκες της εργατικής-λαϊκής οικογένειας, με κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων και μονομερή διαγραφή του χρέους.

Η γραμμή της ευρωϋποταγής και του κυβερνητισμού στο κίνημα δοκιμάστηκε και χρεοκόπησε. Αποδείχτηκε επικίνδυνη και θανατηφόρα για τη ζωή και τα δικαιώματα των εργαζομένων. Το ίδιο επικίνδυνη είναι και η γραμμή της ψευδεπίγραφης «αντιμνημονιακής, αντινεοφιλελεύθερης ενότητας», της «μετωπικής συμπόρευσης για την κυβερνητική εναλλαγή». Αυτή η πολιτική που έχει ως στόχο να διορθώσει την Ε.Ε. με νέα αρχιτεκτονική και να στηρίξει την ανάπτυξη των «υγιών» επιχειρηματιών και τους έλληνες καπιταλιστές οδηγεί το συνδικαλιστικό κίνημα στον ίδιο δρόμο. Η γραμμή των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο κίνημα δεν συνιστά ανασύνταξη, αλλά ενσωμάτωση του συνδικαλιστικού κινήματος στο πλαίσιο της κυρίαρχης πολιτικής και της αναμόρφωσης του πολιτικού σκηνικού. Ουσιαστικά οι εργαζόμενοι καλούνται να πληρώσουν την καπιταλιστική ανάπτυξη και την ανάκαμψη της κερδοφορίας του κεφαλαίου, όπου οι πλούσιοι θα γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι. Θα γιγαντώνονται η ανεργία και οι ιδιωτικοποιήσεις, θα θεριεύει η φτώχεια κι η εξαθλίωση. Όσο θα είμαστε μέσα στην Ε.Ε. ο λαός δεν πρόκειται να δει άσπρη μέρα, δεν πρόκειται να απαλλαγεί από τα βάσανά του.

Στη βάση αυτή, καλούμε σε ενότητα όλων των εκπαιδευτικών, συμμαχία και κοινό αγώνα με όλα τα εργατικά-λαϊκά στρώματα.

Αυτή είναι η μόνη ελπιδοφόρα προοπτική για το λαό, ώστε να ικανοποιηθούν οι ανάγκες του και να γίνει κυρίαρχος του πλούτου που παράγει.

Στις σημερινές συνθήκες και έχοντας τέτοιο προσανατολισμό, αξιοποιούμε κάθε αγώνα, κάθε δυνατότητα, ώστε να εμποδίσουμε την αντιλαϊκή επίθεση, να αποσπάσουμε όποιες κι όσες κατακτήσεις μπορούμε.

Στην κατεύθυνση αυτή οργανώνουμε την πάλη και διεκδικούμε:

·         Καμία διαθεσιμότητα – καμία απόλυση. Επαναπρόσληψη όλων των απολυμένων. Μέτρα προστασία όλων των ανέργων και αυτών που είναι σε διαθεσιμότητα. Σταθερή, μόνιμη δουλειά για όλους.

·         Αυξήσεις κι όχι μειώσεις στους μισθούς. Αγώνας για την υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, με αυξήσεις και διασφάλιση των όρων εργασίας.

·         Καμία ιδιωτικοποίηση, καμία εκχώρηση δημόσιων, κοινωνικών υπηρεσιών και οργανισμών στους επιχειρηματικούς ομίλους.

·         Δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση για όλους. Όχι στο βούλιαγμα των Ασφαλιστικών Ταμείων, στη νέα προκλητική μείωση των εργοδοτικών εισφορών, στην κατάργηση των Επικουρικών Ταμείων, στη νέα μείωση των συντάξεων και στο ΕΦΑΠΑΞ. Αύξηση των εργοδοτικών εισφορών και επιστροφή των λεηλατημένων από τα αποθεματικά των Ταμείων.

·         Κανένας πλειστηριασμός στη λαϊκή κατοικία.

·         Όχι στη φοροληστεία και σε όλα τα χαράτσια. Να φορολογηθεί στο 45% το μεγάλο κεφάλαιο.

Το Δ.Σ.